Poppies

I never truly understood flower readings.
Not because the concept is particularly a difficult one to grasp,
But because each flower could be assigned a sundry of meanings.
It’d be like reading a sentence in which each word could be switched for 20 others.

Red poppies.
Beauty, success,
Extravagance, and luxury in the East.
A lively imagination.
Consolation for a death within the family and
Remembrance of those fallen in the lines of combat in the West.
Resurrection and eternal life.

A majority of my time visiting the town of Gyumri
Was spent visiting the graves of my relatives.
The graveyards were beautiful.
They were nothing like American graveyards,
Polished green expanses,
Symmetrical stones set into symmetrical hills.
No, these graveyards were wild.
Grasses sprung out in each step,
The graves made out of expertly carved stone,
All with engraved or frosted portraits of the deceased.
It should have been eerie, but to me these graveyards felt alive.

And the poppies,
The same ruby petals that light up Armenia’s fields,
Encase entire graves at a time,
Shrouding forgotten souls with no one left to visit them
In their blanket of peace and restful sleep.

The newer graves can be picked out at a glance,
Glossy stones, new and regularly polished by mourning, shaky hands.
All poppies plucked out of all crevices.
The more I watched the somewhat obsessive cleaning of the headstones,
The more I realized that the gravestone was not only for the body buried below.
Life savings were funneled into this beautiful stone
For someone who no longer has the words to be thankful for it.
In the villages’ houses, pictures of the deceased litter the walls
Decades after their passing.
Consuming the lives of the people left alive,
So much so that it then becomes a question of if they are truly living at all.

When leaving the graveyards, I looked back to the poppies.
To the shrouded souls beneath them. To their beauty.
Next to the bustle and fuss of the new gravestones,
I couldn’t help but think “How wonderful.
These forgotten ones can finally rest.”
My mom tells me on our ride back that
“Even when no one comes for them anymore,
The flowers will weep for them.”
I personally imagine that once the poppies arrive, there’s no longer a need to weep.
After all, one of the poppy’s many meanings is recovery.

*

Ալ կակաչներ

Իրապես, ես երբեք էլ չեմ հասկացել ծաղիկների լեզուն։
Ոչ այն պատճառով, որ գաղափարն այդ, առանձնապես, դժվար է ընկալել,
Այլ այն, որ ամեն ծաղիկ կարող է ունենալ տարբեր իմաստներ։
Դա նման է կարդալու մի նախադասություն, որտեղ ամեն բառ կարող է փոխարինվել  20 ուրիշ  բառերով։

Ալ կակաչներ․
Գեղեցկություն, հաջողություն,
Շռայլություն և ճոխություն՝ Արևելքում։
Վառ երևակայություն,
Մահվան ամոքում՝ ընտանիքներում ու
Հիշատակումն  նրանց, ովքեր ընկան պատերազմի դաշտում՝ Արևմուտքում։
Վերակենդանացում և հավերժի կյանք։

Իմ այցի մեծ մասը Գյումրի,
Ես անցկացրեցի գերեզմանատներում՝ այցելելով հարազատներիս շիրիմներին։
Գերեզմանատները գեղեցի՜կ էին։
Դրանք բոլորովին էլ նման չէին ամերիկյան գերեզմանոցներին՝
Հղկված, կանաչ տարածություններ,
Համաչափ քարեր՝ նստած համաչափ բլուրներին։
Ո՛չ, Գյումրիի գերեզմանատները վայրի էին, փարթամ․
Խոտեր՝ ծլած ամեն քայլափոխի,
Շիրիմները՝ վարպետորեն տաշված քարեր,
Բոլորն էլ ննջեցյալների քանդակված կիսանդրիներով կամ փորագրված դիմանկարներով։
Դրանք պետք է սարսափազդու լինեին, բայց ինձ ՝ այդ գերեզմանոցները թվացին կյանքով լեցուն։

Եւ, անշուշտ, կակաչները՝ մոռացված շիրիմներին․
Նույն ալ թերթիկներով, որ լուսավորում են հայկական դաշտերը։
Մոռացված տապաններ՝ արկղված ալ կակաչներով,
Մոռացված հոգիններ՝ ծածկված խաղաղ ու հանգիստ ծածկոցով։

Նոր շիրիմները կարող էի նշմարել մի հայացքով։
Փայլուն տապանաքարեր՝ մշտապես փայլեցված սգավորների դողդողացող ձեռքերով։
Իսկ կակաչները՝  քաղվել էին բոլոր ճեղքերից։
Ինչքան շատ էի նայում ինչ-որ մի տեղ հիվանդագին աստիճանի հասնող քարերի մաքրությանը,
Այնքան ինձ համար պարզ էր դառնում, որ տապանաքարը միայն մեռած մարմինը ծածկելու համար չէր․
Կյանքի ողջ խնայողությունները դրվել էին այդ գեղեցիկ քարի վրա,
Մեկի համար, ով այլևս չուներ ձայն՝ հայտնելու համար իր երախտիքը։
Իսկ տներում՝ պատերն լեցուն էին մեռյալների նկարներով՝
Անգամ նրանց մահից տասնամյակներ անց,
Սպառելով կենդանի մնացածների կյանքն այն աստիճանի, որ առաջանում էր մի պարզ հարցում, թե  իրականում՝ ողջերն ապրու՞մ են։

Երբ լքում էի գերեղմանատունը, մի վերջին անգամ ետ նայեցի՝ տեսնելու համար կակաչները՝
Նրանց գեղեցկությունն  ու նրանց ներքևում պարուրված հոգիներին։
Նոր տապանների իրարանցման ու աղմուկի կողքին,
Ես չկարողացա զսպել ուրախությունս․ « Ի՜նչ հրաշալի է։ Վերջապես այս մոռացվածները կննջեն հանգիստ»։
Իսկ ճանապարհին՝ մայրս ասում էր ինձ․
« Անգամ եթե ոչ-ոք չի այցելում այդ լքված շիրիմները,
Ծաղիկները միշտ կսգան նրանց համար»։
Անձամբ ես մտածում եմ,որ եթե որոշ ժամանակ անցնի ու կակաչներն ծաղկեն, էլ սգալու կարիք չի լինելու։
Չէ՞ որ կակաչների անթիվ իմաստներից մեկը՝ ապաքինումն է։

(translated into Armenian by Anait Khodaverdian)

[alert type=alert-white ]Please consider making a tax-deductible donation now so we can keep publishing strong creative voices.[/alert]